Dzisiaj mam zamiar rozprawić się z najczęściej pojawiającymi się argumentami przeciwko porodom w domu. Szykujcie się na ogromną ilość danych, statystyk, tabelek i… krzywą Gaussa.
W końcu wpis na miarę bloga „parentingowego” – będzie fizjologia, śluz, fazy porodu i wszystko, co dla ludzi bez dzieci jest zupełnie nieinteresujące. A także o tym, jak zostałam hipiską i oszołomem. Zapraszam.
My – ludzie młodzi, wykształceni i światowi. Dla nas chodzenie na terapię, to przecież żaden wstyd. To znaczy póki mowa o kimś innym. Bo „jeśli chodzi o mnie, to oczywiście poszłabym do psychologa ALE…”
Ten tekst napisałam poturbowana przez moje ostatnie doświadczenia w kontaktach z ludźmi. Jeśli jakaś introwertyczna osoba poczuje się urażona, to… niech mi to powie w twarz. Chętnie z nią o tym podyskutuję.
Bardzo rzadko zdarza się coś, co mnie naprawdę zachwyci lub zaciekawi. Grudzień był w tej kwestii wyjątkowy – znalazłam kilka nie tylko wpisów ale i całych blogów, które mnie zachwyciły.
W tym wpisie wyjaśnię Wam, dlaczego nie jesteście rodzicami, którymi mieliście być, a Wasze dziecko nie jest takie, jakie miało być. Oto ja – piąty jeździec Apokalipsy – Malkontent Życiowy i Niszczycielka Wielkich Złudzeń. Jeśli macie ochotę zachować swoje, to odpuśćcie sobie ten wpis. A jeśli przeczytacie, to potem nie miejcie pretensji.
Zapraszam na drugą część wpisu – tym razem bardzo praktyczną. Razem wściubimy nos w finanse fundacji w Polsce. Dodatkowo, podrzucę Wam kilka pomysłów, jak zacząć sensownie pomagać.
Jeśli jeszcze ktoś się nie zorientował, to chcę poinformować, że idą święta. Wiem to, bo w galeriach handlowych atakują nas: Mikołaje-przebierańcy, świąteczne piosenki i… akcje charytatywne. W związku z tym, dziś kilka refleksji, które pomogą Wam dawać tak, by Wasze pieniądze zrobiły jak najwięcej dobrego.
I oto jest. Pierwszy wpis, gdzie nikt nie będzie zmuszany ani do wysiłku intelektualnego ani do poważnej refleksji. Możecie zrobić sobie coś dobrego do picia, zawinąć się w kocyk i poczytać. No chyba, że u Was dzisiaj „dzień rozwydrzonego dzieciura”, wtedy możecie na 5 minut zamknąć się w toalecie.
To jest niepokojący tekst. Taki, który powoduje dyskomfort. Napisałam go, ponieważ (tak jak John Stuart Mill) uważam, że lepiej być niezadowolonym człowiekiem niż zadowoloną świnią. A stawanie się lepszym w czymkolwiek wiąże się najczęściej z pewną psychiczną lub fizyczną niewygodą.